مثل این است، در این خانه ی تار،

هرچه، با من سر کین است و عناد:

از کلاغی که بخواند بر بام

تا چراغی که بلرزاند باد.

مثل این است که می جنبد یأس

بر سکونی که در این ویران جاست

مثل این است که می خواند مرگ

در سکوتی که به غم خانه مراست.

مثل این است، در او با هر دم

به گریز است نشاطی از من.

مثل این است که پوشیده، در اوست

هر چه از بود، ز غم پیراهن.

مثل این است که هر خشت در آن

سر نهاده ست به زانوی غمی.

هر ستون کرده از او پای، دراز

به اجاق غم بیشی و کمی.

مثل این است همه چیز در او

سایه در سایه ی غم بنهفته ست.

همه شب مادر غم بر بالین

قصه ی مرگ به گوش اش گفته ست.

مثل این است که در ایوانش

هر شب اشباح عزا می گیرند

بیوگان لاجرم، از تنگ غروب

زیر هر سرتاق جا می گیرند.

مثل این است که در آتش روز

ظلمت سرد شبش مستتر است

مثل این است که از اول شب

غم فردا پس در منتظر است.

خانه ویران! که در او، حسرت مرگ

اشک می ریزد بر هیکل زیست!

خانه ویران! که در او، هرچه که هست

رنج دیروز و غم فردایی ست!

27 آذر 1328 در مجله ی علمی

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو